The Killing Fields (Cambodja)
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
02 December 2013 | Vietnam, Châu Ðốc
Phnon Penh (Cambodja)
Gisterenavond heb ik de boot al gezien waarmee we naar Cambodja gaan varen. Laat ik maar een reistabletje nemen, lijkt me wel zo verstandig. Varen is eigen het verkeerde woord, het is een speedboot, en met 70 km per uur racen we over de Mekong op weg naar Cambodja.
Na een uurtje legt de boot aan, papierwerk. Onze paspoorten hebben we allemaal al in moeten leveren en een visumaanvraag ingevuld. Soms zijn de douanebeambten lastig maar na drie kwartier mogen we weer verder. Alleen…. Een kilometer verder stopt de boot weer, nu zijn we bij de Cambodjaanse grens. Hier moeten we weer allemaal uitstappen en vervolgens langs een douanekantoortje waar we de benodigde stempels in ons paspoort krijgen. Deze procedure duurt lang……en tussendoor zitten de jongens gewoon met hun mobieltje te spelen.
Mijn reistabletje werkt prima tijdens het vervolg van de trip, ik heb alleen maar geslapen.
Na 6 uur komen we aan in Phnon Penh. En geloof het of niet, er staat weer een nieuwe gids op ons te wachten. Soms is het wel gênant, mijn reistas wordt direct van mij afgepakt en naar ons busje gebracht, ik moet er nog steeds aan wennen maar met nog een zware rugzak op mijn rug ben ik er wel blij mee. We lopen direct naar een prachtig restaurant voor onze lunch en worden daarna naar ons hotel gebracht. Vanmiddag hebben we vrij af! Op het dak van ons hotel is een zwembad, laten we daar maar eens gebruik van maken. ’s Avonds lopen we een stukje langs het water en zoeken een leuk restaurantje.
Vandaag doen we sight seeing Phnon Penh. Tegenover ons hotel ligt het Royal Palace. Dit paleis in eind jaren 1800 gebouwd, na de oorlog in de jaren 90 is het paleis voor het publiek opengesteld mede om het toerisme te bevorderen. Het is een prachtig complex, apart is de zilveren pagode. De pagode is niet van zilveren maar de vloer. Ook hier weer verplicht knieën en schouders bedekt voor de vrouwen. Na het paleis bezoeken we het National Museum. Hier zijn allerlei kunstvoorwerpen uit het verleden ten toon gesteld. Er is helaas heel veel gestolen in het verleden uit Cambodja, door de fransen, door de Vietnamezen en niet te vergeten is er heel veel vernietigd in de Pol Pot tijd maar daar over later meer. Tijdens de laatste gruwelijke genocide werd het museum gesloten en heeft men gelukkig het een en ander kunnen veilig stellen.
Na het museum rijden we naar de Tuol Sleng Genocide gevangenis. Hier begint het verhaal van onze gids Soka. In eerste instantie denken we nog dat hij zelf lid is van rode Khmer zo fel start hij zijn verhaal. Maar Soka blijkt op 7 jarige leeftijd gescheiden te zijn van zijn vader en moeder. Hij kwam in een werkkamp terecht en om wat eten te krijgen moest men elke dag op het land werken. Uiteindelijk kon hij samen met een broer en zus vluchten en zijn zij richting de grens van Thailand gegaan. Dagenlang zonder eten en drinken. Daar zijn ze in een opvangkamp terecht gekomen. Soka was ongeveer 9 jaar en begreep maar niet waar zijn vader en moeder waren. In het kamp kregen ze te eten en drinken en kregen de kinderen weer onderwijs. Na de oorlog ging hij samen met zijn broer en zus terug en moest Soka in dienst. Hij was erg zwak en kwam in een ziekenhuis en toen hij wat opgeknapt was is hij gevlucht. Hij was ondertussen 20 jaar. In Phnon Penh zocht hiij wat werk en studeerde hij engels. Uiteindelijk kon hij als leraar engels aan de slag en later is hij tourguide geworden. Zijn vader en moeder heeft hij nooit meer gezien, zijn broer en zus wonen weer in het binnenland waar het gezin ooit vandaag kwam. Inmiddels is Soka getrouwd en heeft hij drie kinderen maar hij is voor het leven getekend…… Na dit verhaal heb ik eigenlijk niet meer zo’n behoefte om de gevangenis, waar de gruwelijke martelpraktijken van Pol Pot plaats vonden, te bekijken. Ik neem plaats op een bankje en wacht op de rest. Deze gruwelijke periode van Pol Pot vond plaats van 1975 tot 1979. Ik heb er op school destijds weinig van meegekregen.
Soka brengt ons naar een prachtig restaurant en we proberen toch maar wat te genieten van het heerlijke eten.
Na de lunch rijden we de hoofdstad uit en 15 km buiten de stad liggen de killing fields, hier werden de gevangenen naar toegebracht en zonder kogels, dat maakte teveel geluid en kostte teveel geld, werden er miljoenen mensen hier gedood. Waarom? Omdat ze gestudeerd hadden, kennis hadden, kunstenaar, bankier of acteur waren. Terug naar de basis, iedereen weer werken op het platteland, dat waren de ideeën van Pol Pot. De ” killing fields”, is nu een memorial, iedereen loopt er doodstil rond langs de massagraven. Als we terugrijden naar de hoofdstad neemt onze chauffeur allerlei tussenweggetjes. Nu zien we pas hoe erg dit land er nog aan toe is. De wegen zijn erg slecht maar er wordt hard gewerkt. We zien hier opvallend veel bedelaars en veel mensen proberen wat te verhandelen zoals boekjes e.d. Volgens onze gids is het salaris hier zo laag dat het vaak beter is om zelf iets te gaan handelen.
we komen terug in ons hotel en ik heb even de tijd om dit verslag te maken. We zijn allemaal diep onder de indruk ……..morgen hebben we een reis van dik 5 uur met het busje voor de boeg naar Siem Raep. Onze laatste bestemming van deze prachtige reis.
Gisterenavond heb ik de boot al gezien waarmee we naar Cambodja gaan varen. Laat ik maar een reistabletje nemen, lijkt me wel zo verstandig. Varen is eigen het verkeerde woord, het is een speedboot, en met 70 km per uur racen we over de Mekong op weg naar Cambodja.
Na een uurtje legt de boot aan, papierwerk. Onze paspoorten hebben we allemaal al in moeten leveren en een visumaanvraag ingevuld. Soms zijn de douanebeambten lastig maar na drie kwartier mogen we weer verder. Alleen…. Een kilometer verder stopt de boot weer, nu zijn we bij de Cambodjaanse grens. Hier moeten we weer allemaal uitstappen en vervolgens langs een douanekantoortje waar we de benodigde stempels in ons paspoort krijgen. Deze procedure duurt lang……en tussendoor zitten de jongens gewoon met hun mobieltje te spelen.
Mijn reistabletje werkt prima tijdens het vervolg van de trip, ik heb alleen maar geslapen.
Na 6 uur komen we aan in Phnon Penh. En geloof het of niet, er staat weer een nieuwe gids op ons te wachten. Soms is het wel gênant, mijn reistas wordt direct van mij afgepakt en naar ons busje gebracht, ik moet er nog steeds aan wennen maar met nog een zware rugzak op mijn rug ben ik er wel blij mee. We lopen direct naar een prachtig restaurant voor onze lunch en worden daarna naar ons hotel gebracht. Vanmiddag hebben we vrij af! Op het dak van ons hotel is een zwembad, laten we daar maar eens gebruik van maken. ’s Avonds lopen we een stukje langs het water en zoeken een leuk restaurantje.
Vandaag doen we sight seeing Phnon Penh. Tegenover ons hotel ligt het Royal Palace. Dit paleis in eind jaren 1800 gebouwd, na de oorlog in de jaren 90 is het paleis voor het publiek opengesteld mede om het toerisme te bevorderen. Het is een prachtig complex, apart is de zilveren pagode. De pagode is niet van zilveren maar de vloer. Ook hier weer verplicht knieën en schouders bedekt voor de vrouwen. Na het paleis bezoeken we het National Museum. Hier zijn allerlei kunstvoorwerpen uit het verleden ten toon gesteld. Er is helaas heel veel gestolen in het verleden uit Cambodja, door de fransen, door de Vietnamezen en niet te vergeten is er heel veel vernietigd in de Pol Pot tijd maar daar over later meer. Tijdens de laatste gruwelijke genocide werd het museum gesloten en heeft men gelukkig het een en ander kunnen veilig stellen.
Na het museum rijden we naar de Tuol Sleng Genocide gevangenis. Hier begint het verhaal van onze gids Soka. In eerste instantie denken we nog dat hij zelf lid is van rode Khmer zo fel start hij zijn verhaal. Maar Soka blijkt op 7 jarige leeftijd gescheiden te zijn van zijn vader en moeder. Hij kwam in een werkkamp terecht en om wat eten te krijgen moest men elke dag op het land werken. Uiteindelijk kon hij samen met een broer en zus vluchten en zijn zij richting de grens van Thailand gegaan. Dagenlang zonder eten en drinken. Daar zijn ze in een opvangkamp terecht gekomen. Soka was ongeveer 9 jaar en begreep maar niet waar zijn vader en moeder waren. In het kamp kregen ze te eten en drinken en kregen de kinderen weer onderwijs. Na de oorlog ging hij samen met zijn broer en zus terug en moest Soka in dienst. Hij was erg zwak en kwam in een ziekenhuis en toen hij wat opgeknapt was is hij gevlucht. Hij was ondertussen 20 jaar. In Phnon Penh zocht hiij wat werk en studeerde hij engels. Uiteindelijk kon hij als leraar engels aan de slag en later is hij tourguide geworden. Zijn vader en moeder heeft hij nooit meer gezien, zijn broer en zus wonen weer in het binnenland waar het gezin ooit vandaag kwam. Inmiddels is Soka getrouwd en heeft hij drie kinderen maar hij is voor het leven getekend…… Na dit verhaal heb ik eigenlijk niet meer zo’n behoefte om de gevangenis, waar de gruwelijke martelpraktijken van Pol Pot plaats vonden, te bekijken. Ik neem plaats op een bankje en wacht op de rest. Deze gruwelijke periode van Pol Pot vond plaats van 1975 tot 1979. Ik heb er op school destijds weinig van meegekregen.
Soka brengt ons naar een prachtig restaurant en we proberen toch maar wat te genieten van het heerlijke eten.
Na de lunch rijden we de hoofdstad uit en 15 km buiten de stad liggen de killing fields, hier werden de gevangenen naar toegebracht en zonder kogels, dat maakte teveel geluid en kostte teveel geld, werden er miljoenen mensen hier gedood. Waarom? Omdat ze gestudeerd hadden, kennis hadden, kunstenaar, bankier of acteur waren. Terug naar de basis, iedereen weer werken op het platteland, dat waren de ideeën van Pol Pot. De ” killing fields”, is nu een memorial, iedereen loopt er doodstil rond langs de massagraven. Als we terugrijden naar de hoofdstad neemt onze chauffeur allerlei tussenweggetjes. Nu zien we pas hoe erg dit land er nog aan toe is. De wegen zijn erg slecht maar er wordt hard gewerkt. We zien hier opvallend veel bedelaars en veel mensen proberen wat te verhandelen zoals boekjes e.d. Volgens onze gids is het salaris hier zo laag dat het vaak beter is om zelf iets te gaan handelen.
we komen terug in ons hotel en ik heb even de tijd om dit verslag te maken. We zijn allemaal diep onder de indruk ……..morgen hebben we een reis van dik 5 uur met het busje voor de boeg naar Siem Raep. Onze laatste bestemming van deze prachtige reis.
-
02 December 2013 - 16:17
Wil:
Zo Annemiek dat is een heftige dag geweest.Ik kan me voorstellen dat je na zo'n indrukwekkend verhaal behoefte hebt om het allemaal even te laten bezinken.
Wat leven wij hier dan in luxe.
Het einde van de reis nadert ,dus ook einde van de reisverslagen!
Jammer want het is een genot om ze te lezen.
Hier is het al een paar dagen heerlijk weer.Ik ben net terug van een rondje Duinen op de fiets met Mientje,en de zon scheen zelfs in ons gezicht.Heerlijk maar de vooruitzichten zijn minder.
Maar ik zeg maar zo dit pakken ze niet meer af.
Geniet nog van de laatste dagen en zovast een voorspoedige thuisreis.
Gr Wil -
02 December 2013 - 16:28
Els:
Wat een verhaal weer.
Annemiek ons Moeder zou gezegd hebben "trek je niet alles aan, je kan niet de hele wereld op je schouders dragen" Een hele verstandige uitspraak als ik lees hoe jij je die dingen allemaal aantrekt.
Dus op de terugreis alle ellende die je hebt gezien, daar toch maar weer achterlaten.
En de vele mooie dingen in jullie herinneringen mee terug nemen,
Liefs en groetjes ook aan de rest.
Els -
02 December 2013 - 16:42
Marian:
Indrukwekkend allemaal zeg. Ja, wij willen ook alles weten en zien maar soms is dat wat teveel van het goede. Begrijpelijk. Zulke praktijken kennen wij hier niet gelukkig.
Veel plezier nog op het laatste gedeelte van jullie reis en vergeet maar snel al die gruwelijkheden want daar wordt je niet gelukkig van.
Kijk naar de mooie dingen die zo'n land heeft maarje weet in elk geval dat het niet altijd rozengeur en manenschijn is wat een land te bieden heeft. Neem dat in je "welbekende"bagage mee naar huis.
gr. aan iedereen, Marian -
02 December 2013 - 20:03
Annelies:
Hoi allemaal,
Wat een ontzettend indrukwekkend verslag heb je geschreven Annemiek.
Je kunt alleen maar stil zijn als je die verhalen hoort.
Wat zijn wij toch verwend hier!
Ik hoop dat je de laatste dagen nog kunt genieten van alles wat er nog op het programma staat.
Voor nu wensen wij jullie nog een goeie reis terug over enkele dagen.
Groeten voor allemaal vanuit Drunen
-
05 December 2013 - 08:59
Marleen:
Hee Jan en Annemiek,
Ik heb net je reisverslagen gelezen en de foto's bekeken, maar jullie maken ook een hele mooie reis. Hanoi en Sa Pa is voor mij veel herkenning, je beschrijft het mooi! Maar ook de rest van de verslagen zijn mooi en indrukwekkend. Geniet van de laatste dagen! Wij zijn weer veilig thuis gekomen gisteren.
groetjes, Marleen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
