The Inca Trail

Maandag 4 juni

Voor de afwisseling maar weer eens vroeg op. Jan voelt zich nog niet optimaal maar wil toch echt niet deze dagen missen dus maar een pepmiddel en we zien wel. Eerst maar lekker douchen want dat kan de komende 4 dagen niet meer. Het ontbijt bij de regenbooghuisjes is natuurlijk niet zo als in een hotel maar de jongens doen hun best. Om 7.00 uur komen de eerste kinderen het schoolplein op. Enkele zwaaien enthousiast. Het is een prachtig project maar we hebben er niet zoveel van meegekregen. Klokslag 7.30 worden we opgehaald door onze gids Oswaldo, onze kok Valeria zit ook al in het busje. We hebben ieder 6 kg bagage in een zak gedaan en onze reistassen blijven achter, als het goed is zijn die donderdag weer in ons hotel in Cusco..... ( daar maken we ons toch wel enige zorgen over, gezien de inhoud, want om nu 4 dagen met een netbook te gaan sjouwen)
In Ollantaytambo maken we nog een korte stop. Nog wat drank en cocasnoepjes inslaan en nog wat foto's maken van de Inca ruïnes, deze laatste zijn uniek omdat het een compleet stadsplan is.
En dat op pad, een zeer slechte weg naar km 82 de beroemde start van de Incatrail. Hier maken we kennis met onze dragers. Ongelofelijk wat zij op hun rug binden. Helaas kost het allemaal veel tijd om door de controleposten te komen. Een mooie stempel in mijn paspoort geeft aan dat ik start met de Trail, als ik het red dan krijg ik de tweede bij de Machu Pichu, het bewijs dat de tocht is volbracht.
We gaan de hangbrug over en de tocht is begonnen. De eerste dag is nog niet zo zwaar. In totaal lopen we 11 Kilometer. Dat lijkt niet veel maar het stijgen gaat moeizaam. De eerste stop, we kijken onze ogen uit, er zijn twee tentjes opgezet en Valerie heeft een heerlijke lunch bereid. In onze tent staan een tafel en stoeltjes klaar, de dragers waren vooruit gelopen en hebben dit allemaal voor ons gedaan, we voelen ons wat gênant maar daar zullen we aan moeten wennen. Daarna weer verder, onderweg nog wat inca ruines bezoeken en tegen 17.00 uur bereiken we ons eerste kamp. Onze tentjes staan al klaar evenals de kooktent en eettent.
Maar waar is de wc? Er is een hokje maar volgens Corry is het beter om de vrije natuur te gebruiken...we krijgen wel allemaal een bakje water om ons wat op te frissen. Na het eten rest er ons niet meer dan te gaan slapen, morgen staat de zwaarste dag op het programma. Het is een lange koude nacht......( hoogte 2920 meter)

Dinsdag 5 juni

Ik weet niet hoe vroeg het was maar er lopen hier wat hanen te kraaien, tegen elkaar op! Het duurt nog een tijdje voor het 6.00 uur is. We krijgen een kop warme thee en daarna graag binnen 20 minuten de spullen inpakken. Valeria heeft voor een stevig ontbijt gezorgd, een dikke zoete pap, lekker voedzaam.
Oswald wil om 7.00 vertrekken zodat we het zwaarste stuk voor de middag kunnen doen. We beginnen meteen te klimmen, en niet te zuinig, stapje voor stapje, rustig aan, het is vreselijk zwaar.
We nemen vandaag de zg. Dead Womens Pass. Twee stops heeft Oswald ingebouwd, de eerste kort, de tweede wat langer. Nou die stops hebben we wel nodig. Ik voel me af en toe echt the Dead women. Na de tweede stop komt het echte zwaarste stuk, naar het hoogste punt van 4215 meter. Het gaat langzaam, bij iedereen, om de zoveel meter staat er wel iemand stil. Ik heb mijn hartslagmeter om en probeer in een ritme te blijven van ongeveer 135 slagen per minuut. Allemachtig wat is dit zwaar. Ik vraag me af waar we in godsnaam aan zijn begonnen ( er lopen ook treinen naar de Machu Pichu).
Na iedere 10 stapjes moet ik even stoppen, Corry loopt nu voor mij en heeft het ook gruwelijk zwaar. Jan en Johan zijn al een stuk verder. We zien de top maar wat doet het zeer om boven te komen met deze ijle lucht. Maar we redden het! Bovenop maken we een foto bij het hoogtemeter paaltje. We rusten nog wat uit en genieten van de mensen die boven komen, allemaal net zo gelukkig als wij. En nu gaan we dalen en niet zo'n beetje ook. En al doet dat minder zeer aan de luchtwegen, nu voel ik mijn knieën en heup en als ik even stil sta trillen mijn benen. We dalen naar 3600 meter waar ons tweede kamp ligt, voor vandaag zitten er weer 10 km op. Helaas het begint te regenen. Na de lunch/ diner maar onder de slaapzak en rusten. Om 19.00 uur zullen we nog een snack krijgen en dan maar weer vroeg naar bed, wat lezen of zoals ik nu verslag bijwerken op mijn IPhone.

Woensdag 6 juni

We mogen een half uurtje uitslapen van Oswaldo.Het ritueel is weer hetzelfde als gisteren, we worden gewekt met een kop thee en een bakje water om ons op te frissen. Valeria heeft een heerlijk ontbijt verzorgd: een omelet met ham, kaas en groente. Om 7.30 gaan we op pad. Vandaag minder stijgen maar wel meer kilometers (13 km) en veel dalen. Maar eerst moeten we omhoog om over de tweede pas heen te komen. Ruim 1 1/2 uur klimmen, dat hakt er weer in. Ik vraag me af wat erger is, een marathon lopen, mont ventoux beklimmen of de Inca trial, voor nu denk ik de Inca Trail. Geen wonder dat de spanjaarden de Machu Pichu nooit gevonden hebben! Natuurlijk maken we een foto bovenop de 4000 meter. Nu gaan we dalen. Alleen maar trappen, de benen protesteren. Onderweg passeren we enkele fraaie Inca overblijfselen. Onze dragers halen ons in, ongelofelijk wat deze mensen presteren. In totaal hebben wij 7 dragers, die dragen de tenten, alle proviand, de kookspullen, een mobiele wc, onze bagage en slaapzakken. We zullen ze bij de lunch weer zien, dan staat er weer een tent voor ons klaar. Na de lunch krijgen we het nog flink voor onze kiezen. Tot 17.00 uur klauteren we door. Als we dichtbij het kamp zijn komen we eerst nog langs Inca terrassen. En achter de bergen die wij zien ligt Machu Pichu Maar die verrassing is voor morgen. Het laatste diner is heerlijk, lekkere soep en spaghetti. Er komt zowaar een pak wijn op tafel, speciaal voor deze laatste avond. Daarna het afscheidsritueel. Onze dragers en Valerie zullen morgen vroeg vertrekken. Wij bedanken ze voor deze speciale dagen en voor de goede zorgen. Met de tip die ze krijgen zijn ze zichtbaar blij. Daarna worden nogmaals hun namen genoemd en komen ze langs om ons persoonlijk te bedanken. Een mooi moment!
En nu vroeg naar bed, morgen om 5.00 uur op. Dan gaan we nog 8 kilometer wandelen naar het eindpunt waar we voor gekomen zijn, Machu Pichu.

Donderdag 7 juni

Gisterenavond om 22.00 uur ging het fout, ik hoorde al wat gerommel in de lucht. Daarna begon het te regenen en niet zo'n beetje ook. Dit ging de hele nacht door. Midden in de nacht nog wat spullen in de tent verlegd want helaas hielden we het niet droog. Als we om 5.00 uur opstaan is het even droog maar we starten toch helaas onze laatste dag met regenjassen aan. We zijn zo'n beetje de laatste die vertrekken omdat de meeste mensen de zon willen zien opkomen bij Machu Pichu, maar welke zon? Oswaldo vindt het onverstandig om door het donker te lopen en eerlijk gezegd heeft hij wel gelijk want de trial is niet zonder gevaren. Na 6 km komen we bij de trap met 52 treden, nou ja trap, ik vind het meer steile wand klimmen, met handen en voeten kom ik boven. En dan zijn we bij de Sungate, vanaf hier hebben we de eerste blik op Machu Pichu. Nou ja blik.....we zien dus niets, alles ligt in de wolken, wat een teleurstelling, hebben we daar ons 3 dagen voor uitgesloofd! We wachten nog een tijdje en af en toe laten de wolken ons een glimp zien van de Inca Stad. Volgens Oswaldo is het weer erg ongewoon in deze tijd, ook hier blijken de seizoenen te veranderen. Het ziet er niet naar uit dat het opklaart dus dalen we maar af naar de stad. Dan eerst maar een beker koffie en wat opdrogen. Als we aan de rondleiding beginnen lijkt het wat op te klaren. We maken wat foto's op het beroemde uitzichtpunt maar de wolken blijven vervelend doen. Maar dan, als we bijna de stad met Oswaldo hebben rondgewandeld breekt de hemel open. Jan en ik aarzelen geen minuut en klimmen alle trappen weer omhoog terwijl onze benen dat eigenlijk niet meer willen. En dan bovenop maken we alsnog de mooiste foto's en film van de Machu Pichu. Nu is de Incatrail volbracht. Uiteraard haal ik mijn stempel nog op in mijn paspoort. De Incatrail is een van de mooiste tochten in de wereld maar zwaar, maar we hebben enorm genoten van het Andesgebergte en de prachtige verhalen van onze gids Oswaldo over het Incatijdperk maar we hebben ook afgezien en zijn er helemaal aan. In Aguas Callientes sluiten we de tocht af in een goed restaurant en nodigen we Oswaldo uit. Een mooie afsluiting! Nu zitten we in de trein op de terugweg naar Cusco. Straks een heerlijke douche, die hebben we wel verdiend na 4 dagen zweten.........nu maar hopen dat onze reistassen ook in Cusco in ons hotel staan!

We zijn om 21.00 uur in Cusco aangekomen en morgenvroeg vliegen we al weer vroeg door naar Puerto Maldonado. Helaas krijg ik geen internet op mijn netbook dus jullie hebben nog een klein verslag tegoed maar wilde jullie alvast het verslag van de incatrail niet onthouden, de foto's en het andere verslag werk in nog wel bij. Vergeef me als er ergens een foutje in is geslopen. Groeten aan iedereen!!!